Complimenten tellen draagt niet bij aan een prettig school- of werkklimaat.
“Mama, kijk eens wat ik heb!” Mijn zoon van 7 laat zijn complimentenkaartjes zien die hij gekregen had van zijn klasgenoten. “We hadden Kanjertraining vandaag. Iedereen knipte kaartjes uit met complimenten en die mocht je aan elkaar geven. Loes had er maar 2. Ze vond dat niet leuk.“
Kanjertraining gaat over het bevorderen van onderling vertrouwen in groepen en gaat uit van het principe dat vertrouwen de basis is voor het creëren van rust in de klas, het stimuleren van sociale veiligheid en een prettig schoolklimaat. De Kanjertraining bestaat uit een serie lessen met bijbehorende oefeningen om de sfeer in de klas goed te houden of te verbeteren.
Een tijdje terug kwam ik hetzelfde tegen in mijn werk als HR Manager.
Tijdens een groepssessie met volwassenen, die als doel had elkaar beter te leren kennen en een prettig werkklimaat te gaan scheppen, was de opdracht om elkaar complimenten te geven.
De deelnemers kregen complimentenkaartjes die ze aan elkaar uitdeelden en toelichtten.
Na de opdracht keek iedereen direct naar elkaar om te vergelijken hoeveel complimenten anderen ontvingen. En ook daar werden verschillen zichtbaar die ongemakkelijk waren.
Er werd wat lacherig gedaan, men ging het uitleggen en vooral veel grapjes maken.
Maar is dat de essentie van de opdracht? Is het bevorderlijk voor het stimuleren van sociale veiligheid en een prettig school- of werkklimaat?
Ik denk van niet. Onderscheid zichtbaar maken door een verschil in complimenten kan ongemakkelijk en zelfs pijnlijk voelen. Komt Loes ook trots thuis om te vertellen dat ze 2 complimenten kreeg en de rest meer?
Waarom laat je de groep geen tweetallen maken en dan elkaar over en weer complimenten geven? Of misschien zijn er nog wel betere vormen te bedenken.
Kanjertraining bestaat uit meer dan alleen deze oefening, dat snap ik. Toch zou ik trainers uit willen dagen hier anders mee om te gaan door nog beter aan te sluiten bij het doel van de training met het uitvoeren van de opdrachten.
Of zie jij dit anders? En moeten we dit met onze 'tere' ziel gewoon aan kunnen?
Reactie plaatsen
Reacties